WAT DOE JIJ?

Onlangs had ik het genoegen een avond door te brengen met een aantal lotgenoten. We deden allemaal mee aan een slaaponderzoek. Met zijn zessen zaten we, volgeplakt met draadjes, in de huiskamer de tijd te doden tot we naar bed ‘moesten’.

De discussie die ontstond was een standaarddiscussie over het feit dat er wel heel erg veel mis is in de wereld. Ik kon het natuurlijk weer niet laten om mijn stokpaardje te berijden: mensen, kijk vooral naar je eigen aandeel in de shit die je om je heen ziet!

Ik werd op mijn wenken bediend. Eén van de aanwezigen had namelijk een eigen stokpaardje en dat was: ‘het heeft toch geen zin dat ik als individu iets doe of laat, want iemand anders trekt er zich toch niets van aan’. Hij droeg voorbeelden aan over milieumaatregelen die we in Nederland doorvoeren, maar die pal over de grens al weer door de wc werden gespoeld. Maar hij had nog veel meer voorbeelden, blijkbaar verzonnen in vorige gesprekken, waarin hij ook zijn eigen bordje wilde schoonhouden.

Je kunt je voorstellen dat mijn temperatuur steeg. Al die voorbeelden van acties die toch niets uithaalden, sloegen het gesprek dood en lieten slechts een groot onbehagen achter. Tot ik het beu was en besloot er dan maar met gestrekt been in te gaan.

Ik zei: ik denk dat we er allemaal wel over eens zijn dat er van de wereld niets goeds meer over blijft, als er niets verandert. Daar waren mijn gesprekspartners het mee eens.

Ik zei: als we ons neerleggen bij de conclusie dat het toch allemaal geen zin heeft om iets te proberen, leggen we ons dus feitelijk neer bij de conclusie dat de wereld naar de kloten gaat. Daar waren mijn gesprekspartners het ook mee eens.

Ik zei: ben dan een vent, ben dan een stoere meid en breng die boodschap naar je kinderen en je kleinkinderen. “Doe geen moeite, jullie komen toch in de ellende terecht. Onze tijd zal het nog wel even duren, maar jullie toekomst is zwarter dan zwart! Succes ermee!”

Toen werd het stil aan tafel. Alle papa’s, mama’s, opa’s en oma’s aan tafel vielen stil.

Toen kwamen de onderzoekers ons halen voor ons slaaponderzoek.

Ben ik nou te ver gegaan?

WAT DOE JIJ?

Ik heb geen voorspellende gaven en heb dus ook geen idee hoe de toekomst er uit zal zien. Wel weet ik dat ik er alles aan wil doen om onze (klein)kinderen een toekomst te bieden. Ik weiger het bijltje erbij neer te gooien. Zij hoeven niet het slachtoffer te worden van het feit dat wij de wereld opgeconsumeerd en vernield hebben en daar nu voor weg lopen. Dat maakt dat ik er op zijn minst aandacht voor blijf vragen en oproep om toekomst-reddende ideeën te delen! Doe wat je kunt en verschuil je niet achter wat anderen doen. Wat doe jij?