Wanneer sterven wij uit?

De uitdijende zon zal op enig moment de samengeklonterde aarde in vuur en vlam zetten. Al het leven zal weggebrand worden. De aarde wordt een dorre oven. De meeste geleerden zijn het hier wel over eens. OK, ze hanteren nog verschillende ideeën over wanneer het precies zal gaan gebeuren, maar zeg over 250 miljoen jaar zijn we hier wel klaar. Nou hoor ik je denken: tijd genoeg om als mensheid een oplossing te bedenken. En als dat niet lukt, zal massale emigratie naar een andere planeet ons wel uit de brand helpen. Dus niets om je zorgen over te maken! Totdat ik verleden week stuitte op een verontrustende gedachte: wij gaan die 250 miljoen niet eens halen!

Voor wie het nog niet helemaal doorheeft: wij leven momenteel in een klimaatcrisis die niets met de uitdijende zon te maken heeft. De aarde die wij als ons thuis beschouwen, is bezig te transformeren in een mensvijandige omgeving, stomweg omdat wij haar vijand zijn geworden. Steeds grotere delen van de bevolkte wereld veranderen nu al in woestijnen of modderputten. In beide omgevingen valt door de mens steeds moeilijker te leven.

Onze reactie op dit slechte nieuws: wij geloven die berichten over klimaatrampen niet. Het zal wel meevallen, denken wij vanachter ons beeldscherm. Pas als we zelf direct en acuut bedreigd worden door de vernielde en vervuilde natuur, schreeuwen we moord en brand. We moeten dan direct door iets of iemand geholpen worden ons oude gezellige leventje door te kunnen zetten. Maar ja, niemand gelooft ons en dus helpt niemand ons. Het hoogst haalbare is dat we af en toe wat halfzachte milieumaatregelen afspreken die het tempo van de klimaatvernieling een beetje temperen. Voor de rest is het vooral: negeren!

Onontkoombaar?

We kunnen hier heel treurig over doen, maar we kunnen ook gewoon accepteren dat de mens nu eenmaal niet in staat is het tij te keren. Niemand van ons is in staat afstand te nemen van menselijk gedrag dat eeuwenlang juist is gestimuleerd. De mens is nu eenmaal een egocentrisch, consumerend klaagmonster dat nooit genoeg heeft. Daar verandert niemand iets aan. Dat we door dat gedrag ten onder gaan, zit in onze genen. Dat is niet ónze schuld, maar de schuld van onze Schepper!

Maar hoe vertel ik dat aan mijn kinderen en mijn kleinkinderen? Het is immers geen opbeurend bericht! Wil ik te boek komen te staan als die drammerige pessimistische opa die maar doemverhalen bleef preken? Weet je, dat wil ik eigenlijk niet! Ik word liever herinnerd als een lieve gezellige opa die tot aan zijn laatste levensmoment optimistisch naar de toekomst bleef kijken. Dus ik zeg lekker niets en verschuil me net als iedereen om me heen achter mijn beeldschermen en geniet van alles wat ik te pakken kan krijgen. Na ons de zondvloed, toch…?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.