WANNEER IS HET GENOEG?

Als ik iemand vertel dat ik (vanwege mijn gezondheidsproblemen) denk aan het starten van een euthanasietraject, krijg ik bijna verwijtende blikken. Mijn gesprekspartner snapt het niet: “Zolang je nog kunt bewegen, denken, lezen, televisiekijken en je kleinkinderen kunt knuffelen, valt er toch nog zoveel te genieten! Waarom is dat niet genoeg?” Daarin klinkt een (negatief) oordeel. Ik ben blijkbaar iemand voor wie het niet genoeg is. Dat voelt vervelend. Waarom raakt me dat zo?

Het voelt een beetje alsof ik weggezet word als een verwend kind, dat nog méér wil, terwijl het al zo veel heeft. Het klopt overigens dat ik verwend ben. Het leven heeft me namelijk ontelbaar veel cadeautjes gegeven. Ik heb van elk cadeau immens genoten en graag had ik er nog heel veel bij gekregen. Maar ik herken me helemaal niet in het beeld van iemand voor wie het nooit genoeg is. Integendeel zelfs: ik voel me al heel lang ontzettend bevoorrecht, omdat ik zo’n mooi en rijk leven heb mogen leven. Ik zou het jullie allemaal zo gunnen!

Maar als ik dat ‘rijke’ gevoel dreig te verliezen, doordat mijn geheugen me in de steek laat, slaat dat de bodem onder me weg. Door een niet te traceren oorzaak, wordt mijn geheugen nu bijna dagelijks gewist. De termijn dat ik iets kan onthouden, wordt rap korter. Het is daardoor volkomen onvoorspelbaar hoelang mijn geheugen nog íets vast kan houden. Nu al is duidelijk dat heel dierbare herinneringen (bijvoorbeeld aan al mijn mooie reizen) niet meer naar boven te halen zijn. Mijn rijkdom verdampt dus waar ik bij sta!

Vooral mijn korte-termijngeheugen heeft een grote deuk opgelopen. Wat ik vandaag tegen iemand zeg, of wat iemand mij vandaag vertelt, weet ik over twee dagen niet meer te reproduceren. Ook niet als het heel waardevol of belangrijk was. Daarnaast blijkt hetgeen ik me dénk te herinneren, steeds vaker niet te kloppen. Dat maakt dat ik in sociaal contact niet langer betrouwbaar ben. Ook al ben ik bewezen niet-dement, ik sta erbij en zie mezelf psychisch steeds verder aftakelen. Inmiddels zijn er al te veel mensen die weten dat ze mij niet meer op mijn blauwe ogen moeten geloven. Kortom:…

Talloze specialisten hebben zich inmiddels over mijn casus gebogen. Niemand heeft een idee, terwijl de toestand wel steeds ernstiger wordt. Daardoor ontbreekt elke hoop op verbetering. Ik moet blijkbaar verder zonder geheugen. Maar in dat geheugen ligt niet alleen mijn rijkdom, daarin ligt ook mijn identiteit. Die is immers voor een groot deel gevormd door wat ik heb meegemaakt, wat ik ermee gedaan heb en wat ik ervan heb geleerd. Dat verdwijnt nu allemaal in de mist van het grote vergeten. Ik weet het niet meer en dat maakt mij een vreemde in mijn eigen hoofd. Geloof me, dat gun ik niemand!

Juist omdat ik mijn rijkdom niet wil verliezen, moet ik er wellicht vroegtijdig mee stoppen. Dat is geen gemakkelijke beslissing, gezien de enorme pijn die het afscheid ongetwijfeld zal kosten. Maar wegzakken in treurnis om alles wat ik niet meer weet EN geen afscheid meer kùnnen nemen omdat ik nog maar heel weinig dierbaren herken, lijkt me helemaal afgrijselijk. Dat zet me dus aan het denken. Snap je…? Juist omdat het ooit genoeg is!