LATER WORD IK?

Mijn kleinzoon van 6 komt aan met een vriendenboek. Ik mag daar ook een bladzijde van invullen, “want jij gaat bijna dood!” zegt hij. Er is dus geen ontkomen aan en ik zet me snel aan deze serieuze taak. Al gauw blijkt het ook een confronterende taak, want ik krijg vragen als: “later word ik?” Naar het hoopvolle antwoord hoef ik overigens niet te zoeken: “later word ik weer mezelf!”

Een vreemde kwaal teistert mijn hersenen. Epileptische aanvalletjes vegen ‘s-nachts mijn geheugenkwab leeg. Mijn kortetermijngeheugen bestaat daardoor nauwelijks nog en ook de middellange termijn vertoont steeds meer gaten. Het slaat de bodem onder mijn functioneren weg.

Een mens gaat doorgaans verder op het pad dat hij/zij aan het bewandelen is. Ik weet echter voortdurend niet meer waar ik op dat pad gebleven ben. Ik ben steeds alles kwijt, zelfs het gevoel voor dag, plaats en tijd. Mijn falend geheugen maakt dat ik niet meer weet óf en wannéer ik mensen gezien heb, wat ik wèl of níet met ze gedeeld heb, wat ze mij verteld hebben, etc. Gesprekken worden daardoor steeds korter. Ontmoetingen ontwijk ik steeds vaker.

Het is een rare, eenzaam makende sensatie. Ik sta erbij en kijk ernaar, maar kan er niets aan veranderen. Het is alsof ik van buitenaf naar mijn eigen instorting sta te kijken. De doctoren weten niet wat ze met me aan moeten, maar zijn soms begripvol. “Was je maar dement”, zei één van hen. “Dan had je het verval niet in de gaten!”

Kortom; ik ben mezelf niet meer. Voor mijn omgeving ben ik ook niet meer dezelfde. Het levert steeds meer onhandige en pijnlijke momenten van onbegrip op, waar niemand iets aan kan doen. We staan allemaal machteloos met lege handen. Het wordt tijd dat daar een eind aan komt. Ik heb nog maar één wens: ik wil mezelf weer zijn!

Omdat het er niet naar uit ziet dat ik dat in dit leven nog ga meemaken, wordt het tijd dat ik mijn heil elders zoek. Vandaar dat ik een euthanasie-traject ben gestart. Dat is verdrietig. Afscheid nemen van alle lieve mensen die mijn leven zo prachtig hebben gemaakt, is een verschrikkelijke opgave. Nog langer hier machteloos blijven toekijken naar het verliezen van mezelf, is echter erger. Tenzij mijn laatste medicijn een wonder brengt, is het dus binnenkort: sorry!