Hoe hufterig ben jij?

De auto van een mevrouw valt plotseling stil, net bij een afslag van de doorgaande weg de wijk in. De auto geeft een hele serie foutmeldingen en de bestuurster heeft geen idee wat ze moet doen. Ze blokkeert wel de rijbaan op een druk punt en dat levert direct chaos op. Ik kom van de andere kant en besluit maar eens te helpen. Ik vraag of ze de auto in zijn vrij kan zetten en van de handrem. ‘Kan niet’; zegt ze, want het is een automaat en hij doet niets meer. Ik krijg hem inderdaad niet weggeduwd. De groene kaart met hulpnummer heeft ze niet bij zich en haar man zit op zijn werk. Wat nu. Ze is in paniek. Ik bel de politie en die komt er aan. In de tussentijd werp ik me, midden in zomerstorm Poly, op als vrijwillige verkeersregelaar. Ik sta vol in de koude harde wind en mijn humeur daalt. Maar je moet toch iets!

Nou dat heb ik geweten! In een klein half uur krijg ik een zondvloed van boze blikken, gebaren en gescheld naar mijn hoofd. Of ik niet zie dat ik de weg blokkeer! Of ik niet kan auto rijden! Stomme buitenlanders! (de gestrande bestuurster is buitenlands) driftig getoeter en nog veel meer. Mijn humeur wordt per minuut beter. Zeker als driftige medelanders gaan proberen toch hun auto erlangs te wurmen en daarbij vol op de betonnen stoepranden knallen. Het is ronduit een komisch tafereel. Hoe druk kunnen mensen zich maken!

Je zou verwachten dat al dat gevloek, gezucht, geknetter, ongeduld en geschreeuw vooral van opgefokte jongeren kwam. En dan vooral van de jongeren die wat minder beschaving van thuis hebben meegekregen. Maar dat was niet zo! Wie schetste mijn verbazing bij het zien en horen van vooral ‘keurig nette’ mensen die hier zo over de schreef gingen. Ongegeneerd lieten vooral oudere wijkbewoners zich meevoeren door hun eigen paniekreactie op een onverwachte situatie.

Wat leer ik hier van? Een aantal leerpunten:

1. Beschaving is inderdaad maar een dun laagje vernis.
2. Mijn vooroordeel richting jongeren is maar een vooroordeel.
3. En vooral: Er lijden wel heel veel mensen aan stress en gebrek aan tolerantie.

Over de discriminatoire opmerkingen wil ik het hier niet eens hebben, want discriminatie vind ik gewoon een verstandelijke afwijking waar niemand iets aan kan doen.

Mijn conclusie: Ik vind dat we ons heel erg moeten schamen voor het feit dat we een maatschappij hebben voortgebracht waarin dit soort gedrag breed geaccepteerd is.

Proef op de som: kijk in de spiegel en vraag je eens af: hoe hufterig ben ik?