AAN WIE DENK JIJ?

Ik word wakker en denk aan meneer Schouten en die gedachte tovert onmiddellijk een glimlach op mijn gezicht. Hij is al jaren dood en begraven en toch is hij er nog; in mijn geheugen, bijna 65 jaar later. Meneer Schouten is mijn voorbeeld en ooit hoop ik dat er mensen zijn die met een kleine glimlach terugdenken aan mijn bestaan. Hoe krijg je dat voor elkaar?

Als kleine jongen zwierf ik over straat, samen met mijn straatvriendjes. Thuis was geen goede plek en dus zocht ik mijn heil buiten. Het bracht me in contact met talloze mensen die ik normaal gesproken nooit in mijn leven zou hebben getroffen.

Meneer Schouten woonde achter ons. Om er te komen moest ik twee keer de hoek om, richting het park en dat mocht natuurlijk niet als jochie van 5. Toch raakte ik daar verzeild en de eerste keer smaakte direct naar meer. Meneer Schouten was een vriendelijke oudere baas, met twee grote stoere zoons waar ik zeer tegenop keek. Die zoons waren van de avontuurlijke en eigenwijze soort. Zo kon het gebeuren dat je ze op een warme zomerdag op de nok van het dak zag zitten. Onbestaanbaar. En ze mochten het nog ook van hun vader!!!!

Meneer Schouten was van: “doe je ding, maar denk wel eerst even na en hou vol, dan hoef je niet te janken als het mislukt. Je hebt het namelijk geprobeerd!” Hij was een enorme kindervriend en vond het leuk om te vertellen. Hij nam ons mee op avontuur in de wijk en liet ons zien wat er allemaal gebeurde. Hij maakte er een verhaal van, legde het uit en liet het je zelf proberen. Zo werd mijn wereld steeds groter, net als mijn zelfvertrouwen.

Nooit zal ik vergeten dat hij ons opdracht gaf thuis hamer en spijkers te halen, want we gingen op jacht in het park. Ons doel: de gevaarlijke zilverslang. We hebben hem niet gevonden, maar wel hele voetpaden vol spijkers geslagen, omdat de zilverslang daaronder op de loer lag. Geweldig!

Meneer Schouten gaf aandacht, gaf uitleg, gaf avontuur en liet je leren. Kom daar nog maar eens om! Elke papa en mama zou dat moeten doen, maar ja… die zijn druk, druk, druk. Meneer Schouten was afgekeurd en had dus tijd genoeg. Maar hij had vooral de gave om mèt ons kind te zijn. Het is treurig dat we in de huidige tijd onmiddellijk denken aan belemmerende veiligheidsissues. Want een oudere man met jonge kinderen op pad???????? Ooit kon het en ik heb er enorm veel aan gehad. Meneer Schouten is die glimlach méér dan waard, zeker omdat hij me nog steeds leert dat ik iets voor anderen kan betekenen door om te beginnen oprechte aandacht te hebben. De rest komt vanzelf!

PS Jaren geleden schreef ik onderstaand liedje: (luister hier)

NIETS IS WAT HET IS!

Er loopt een man door de straat, met spijkers in zijn zak
Een sliert kinderen achter hem  aan
Ze hebben hamers en een bezemsteel
Ze gaan de zilverslang verslaan
Hij weet precies waar die zit diep onder de grond
In het park hier net om de hoek
Het is spannend maar samen staan we sterk
Zijn verhaal gaat erin als zoete koek

Niets is wat het is
Alles is slechts wat het lijkt
Ik leef mijn eigen verhaal
Totdat het tegendeel blijkt

Er loopt een vrouw door de straat, ik kijk dwars door haar heen
Naar de film achter haar ogen
Ze is mooi maar daar gaat het nou niet om
Ik word door heel iets anders meegezogen
Ze loopt vlak langs me heen zonder een woord
En toch weet ik wie ze is
Ik bedenk een wereld waarin zij weet
Dat ik de ridder ben die zij mist

Niets is wat het is
Alles is slechts wat het lijkt
Ik leef mijn eigen verhaal
Totdat het tegendeel blijkt

Wat maakt het uit of dat het waar is
Wat maakt het uit of dat het verzonnen is
Het leven is een saaie boel
Als er niets te beleven is

Niets is wat het is
Alles is slechts wat het lijkt
Ik leef mijn eigen verhaal
Totdat het tegendeel blijkt